Gerd Gailing

Fremde Wört


För Fremde war os Platt en fremde Sprok.
En betschen ähnlech fühlen wej so ok.
Os Deutsch ös „going West“. Dök hört sech dat so an,
äs wären wej van göntsiet van dän Ozean.
Dä Friedrich Schiller, wenn dä noch ens köm
on hörden dat, dä dreihden sech wer öm.
Selws Shakespeare, wör dä noch vorhanden,
hej ok niet all dat, wat nou kömp, verstanden.

So Wört wie beispeisweise „in“ on „out“,
die höbben wej rein sprachlich all verdaut.
Ok Manager on Job on Drop,
on Sweatshirt, Walkman on ok Stop.
Et gäw dän Tele-job on ok Job-Killer,
dat Marketing, dä Crash, dä Thriller.
Et göw de Modern Art on de Connection,
dän Boss, dat Hearing on de Action.
Et göw dän Playboy on de Swimmingpool.
On ös et dech egal, dann bös dou cool.
Et göw de Midlifecrisis, Sexappeal on Flop,
dat Ketchup, Milkyway on Shop.
Et gäw de Teenies, Hardliners on Twens,
dä Superman, dä Selfmademan, de Fans.
Et göw dat Musical, dä Striptease on dä Sketch,
on Boris hät en Break on krieg dat Match.
De Weightwatchers, die werden high on light.
Et gäw Layout, Headlines on Copyright,
on Snackbars gäw et, Outfit, Jogging, Doping,
on Dress, on Secondhand on Shopping.
Dä Walkman on dat Keyboard häb ek all genannt.
Ok Understatement ös noch interessant.
Et göw dat Timing, Styling on dat Feeling.
On bald wörd et weer endlich Frühling.

Entschuldigung! Dä letzte Satz äs falsch getimet.
Et hätt sech äwer grad so nett gereimt.
Dat dat passierden, kann dat Frühjohrsfeeling don.
Oh, sorryl Da schellt grad dat Telefon!

Se kös noch lang so gohn, des Fremdwärtspeelerej.
Mar ek bön niet för Deutsch de Polizei.
Sind wej de Fremdwörtinvasion ens satt,
dann göw et för dän Ernstfall noch os Platt.
Wie sall dat met Gesamt-Europa gohn?
Göw et dann Euro-Babylon?

Ek komm nou an et End, sons krieg ek noch dä Stress.
Vandag hät jeder Stress on wet ok, wie dat ös.
Wej hadden ok väl Ärbet, Sorgen, Ärger satt,
doch die Vokabel „Stress“, die war os niet parat.
Wej sind ärg alt. Dat weten wej on denken: „Bald!“.
Dat äwer, wat noch kömp, löt os niet kalt.
Dat Twentegste Jahrhondert hät os völ gegowen.
Wenn wej ens onden waren, ging et weer no bowen.
Dat einontwentegste, dat steiht all vör de Dör
on kömp präzis met neje dusend Jahr doher.
Wat brengk dä Wechsel die, die jönger sind on jong?
Wat bliew bestohn? Wat ändert dat Facon?
Wej hoffen an wej wönschen, dat all die,
die noh os kommen, met völ Glöck on Harmonie,
met Freud, on wat so wichtig ös, gesond
on met Courage en't Johr Tweedusend gont,
verschont van Stahlgewitter on Atom
on andere, van Menschen utgedachde schlemme Krom,
on dat die Hitzköpp van de ganze Welt,
die Krieg on Terror schüren on bedriewen, bald dä Satan hölt,
on dat et ruhig bliew en Süden on en Osten,
on dat de Euro-Brötsches niet drej Euros kosten,
on dat de Ware on de Preise ok noch stemmen,
wenn wej met andre Lüt en ejn Boot schwemmen,
on dat, on dat , on dat , on dat.

Van Wunsch on Hoffnung wörd dä Mensch niet satt.
Wej wären gern dorbejJ wenn en de lange Nach
öm tweJf Uhr no dä letzte Glockenschlag
die ,neje Tiet’ den Erdball öwerrompelt
on os Jahrhondert langsam en et Düstern hompelt
on hondertdusend Glocken rondöm lüen
on van et Feuerwerk de Wolken glühen
on ap de Stroten wörd gedanz, gelach, gesongen,
gedronken on wie doll erömgesprongen

met Böllerej, met Huperej, Getut.
On wej? Wej keeken stell dä Rahm erut.
„Nou mak et gut, Jahrhondert“! On met Gott!“ so wörden wej wahl säggen,
on os dann gau weer op et Sofa leggen.

„Wat kömp, dat kömp!“, sag enne Frönd van mech.
On domet kömp dat End van mien Gedeech.
Met „Tschüss“! on enne schöne Gruß
van dä Poet ös endlech Schluß.