Gerd Gailing

Ärg alt.
 

Wenn dou so en die Johren kömms
on Pillekes on Pölwersch nömms
on niet mehr sengs on niet mehr schmoks
on häs en lange Önderboks,
wenn dech dat Bier mäk kenne Spaß,
weil dou et niet verdragen kass,
kömms dou kaum noch de Trapp erop
on häs dou Schwindel öm de Kopp,
dunt dech de Knie weh on dat Krüz,
geihs dou, grad wie dä alde Fretz
van Anno Tobak, an de Steck
on kömms bloß langsam van de Fleck,
wenn op de Stroot dou kenns kaum Lüüt,
bös dou et märges fruh all müd,
kömms met de Preise niet mehr klor,
vertells vööl, wie et früher war,
on wenn de weer an't roden bös,
af Soterdag, af Sonndag ös,
wenn dech bös an de Ohren steiht,
wat en de Poletik so geiht,
süks dou dän halwen Dag dien Brell,
bös dou, wenn andre prooten, stell,
wenn dou, spezejell wenn’t düster ös,
en dech erenn an't lustern bös,
nömms dou niet alles mehr genau
on heijs et liews dien eigene Rauh
dagsöwer on ok en de Naach,
dann ös dat dienen alden Dag.

Trotzdem: Ös det on dat ok schwor
nou met die fiefonachzig Johr,
dörfs dou dat niet so klöchteg sehn.
En betschen ös et doch noch schön.
So jeden Dag en klejn gut Wort,
en Lachen van die stelle Zort,
dann ös et niet so schobbereg,
on wat dou dragen mots, wörd leech.
Wej Aiden weeten, wie dat ös:
Et göv rein gar nex omesös.
Mar no ennen Dag met Panneschnut
do kömmp ok weer de Sonn erut.
No enne Rägen wörd dän Himmel blank.
On doför on för alles Herrgott, Dank!